Дылан Томас

Каб з глузду не паехаць

Каб з глузду не паехаць, я сядаю пры адчыненым вакне,
Гляджу на неба, крэмзаю пра месяц ненавязьлівы радок,
Сядаю пры адчыненым вакне ў самой кашулі
І сузіраю рух машын і сьвятлафоры,
Маторы цягнуць, духавы аркестар складна грае,
Бо розум трэба зьберагчы.

Я думаю пра сьмерць і сузіраю парк,
Дзе забаўляецца нявінная дзятва
І бабы на засьмечанай траве
Глытаюць сонца дзённы пай.

Салодкія напевы з сотні траўнікаў прадмесьця
Лашчаць вушы. Ангельскія касілкі косяць без упыну.

Я адзначаю пары, што ідуць пад ручку,
Сачу за іхнімі сьмяшкамі,
І абяцанкамі-цацанкамі,
Я бачу, як каханьні
Размахваюць рукамі і скрыўляюць твар.
Гляджу на іх зь цікаўнасьцю — пад іхнім сьмехам
Бруіць журба, прыцьмёная зьбянтэжанасьць,
Што справы йдуць ня ў лад.

Сядаю пры адчыненым вакне ў самой кашулі,
Сачу — Ягова із заходняй стараны —
За тым, што дзеецца, каб з глузду не паехаць.

Пераклала з ангельскай мовы
Хрысьціна ГРАМАТОВІЧ